Cechy włókien poliestrowych

Cechują się puszystością, miękkim chwytem i dobrymi właściwościami ciepłochronny- mi, lekkością, zdolnością zachowania nadanej formy, łatwością prania i szybkością wysychania. Wadą tych włókien jest złe przyjmowanie barwników, niska odporność na ścieranie, łatwość brudzenia się i skłonność do tworzenia dużych ładunków elektryczności statycznej oraz niska higroskopijność. Z włókien poliakrylonitrylowych produkuje się tkaniny, dzianiny, futra i inne wyroby. Ponadto włókna te stosowane są jako domieszka do włókien naturalnych i sztucznych. Produktem wyjściowym do produkcji włókien poliakrylonitrylowych jest acetylen i cyjanowodór. W Polsce anilanę produkują zakłady w Łodzi i Toruniu. Do grupy włókien polichlorowinylowych należą włókna Pe-Ce, PCU, chlorin, vinion i saran i inne. Włókna te odznaczają się dużą odpornością na działanie kwasów i zasad, światła słonecznego, czynników atmosferycznych. Do wad tych włókien należą: niska odporność na działanie podwyższonej temperatury, wrażliwość na rozpuszczalniki organiczne oraz duża skłonność do elektryzowania się. Stosowane są w połączeniu z wełną i bawełną m.in. do produkcji kostiumów kąpielowych, bielizny przeciwreumatycznej, do wyrobu ubrań ochronnych, sieci rybackich, żagli, namiotów itp.